JFK
Mijn vaders grote held was John F. Kennedy. Een symbool van jeugdig optimisme en succes, van verandering. En vooral: van hoop. Dat paste bij mijn vader.
Als jong kind was mijn vader míjn held. En daarmee was John F. Kennedy dat ook een beetje. Het je thuis voelen bij optimisme, verandering en hoop past ook bij mij.
Mijn vader weet nog precies waar hij was en wat hij deed op 22 november 1963, toen John F. Kennedy vermoord werd.
Ik weet daar niets meer van. Een week later werd ik drie.
Dat je ook dood kunt blijven voortleven, blijkt wel uit het feit dat ik absoluut niet het gevoel heb in het ‘post-Kennedy’-tijdperk te zijn opgegroeid. Integendeel; de gedeelde waarden van optimisme, verandering en hoop zijn gebleven. En als groot goed doorgegeven.
Maar toch was er meer. Een soort onzichtbare draad verbond John F. Kennedy’s leven met het mijne. Zoiets voelt een kind. Zoiets voelde ik. Als een soort innerlijk weten zonder woorden, want die had ik er niet voor. En toch werd er niet anders over Kennedy gesproken dan op een zeer respectvolle manier.
Een kleine veertig jaar later zijn mijn vader en ik op reis in de Verenigde Staten. Hij laat mij de verschillende plekken zien waar hij gewoond en gewerkt heeft in de periode voor hij naar Genève verhuisde en daar mijn moeder ontmoette.
Op een middag bezoeken we Arlington en staan we stil bij het graf van mijn vaders grote held. Daar ligt John F. Kennedy. Ik ben nog nooit zó dicht bij hem geweest. Het heeft iets ongelofelijk ontzagwekkends.
Zelfs mijn vader is even stil. Daarna begint hij hardop te mijmeren.Herinneringen komen als vanzelf naar boven. En naar buiten.
Herinneringen aan 1963. De koude oorlog. Wederzijdse nucleaire dreiging. Stapelen van angst en wantrouwen.
Maar ook tegenbewegingen. Een krachtig politiek statement tegen militaire toepassingen van kernenergie in de Verenigde Staten. John F. Kennedy als politiek visionair hiervan aan het roer.Met gevolgen voor financiële steun aan onderzoeksinstituten die zich met kernenergie bezighielden. Eén ervan stond in Californië. Alleen bij onderzoek naar vreedzame toepassingen, ontvingen zij geld.
Vanaf begin 1964 zou mijn vader één van hun nieuwe medewerkers worden. Ons gezin zou verhuizen en er was zelfs al woonruimte voor ons gevonden.
We zijn er nooit terecht gekomen…
Snel na de afschuwelijke moord op John F. Kennedy verlegde dit instituut haar koers. Geen vreedzame toepassingen meer. Mijn vader wilde hier niet aan mee werken. Hij bedankte voor de nieuwe baan, voor de nieuwe woonruimte.
Ik ben compleet van mijn stuk gebracht. Er gebeurt van alles tegelijk in mij. Dit heb ik nooit geweten! Door de moord op Kennedy veranderde niet alleen de VS van koers, of het nucleair instituut, maar hebben wij als gezin ook een andere koers moeten bepalen.
Ik realiseer me hoe feilloos ik heb aangevoeld dat John F. Kennedy ook voor ons als gezin zo belangrijk was. Hoe trots ik op mijn vader ben dat hij niet mee wilde werken aan de koers van een instituut waar hij niet meer achter kon staan.Hoe hij daarmee zíjn ‘Amerikaanse droom’ opgaf. Hoe een gevoel van een gemist avontuur in mijn leven alsnog als verliesvoelt. Hoe talloze puzzelstukjes ineens allemaal passen…
Mijn krachtige en onuitgesproken reactie brengt ook mijn vader van zijn stuk. Hij heeft nooit geweten dat ik dit niet wist. Voor hem was dit zo’n belangrijke vanzelfsprekendheid in zijn leven dat hij zich er geen voorstelling van heeft kunnen maken dat niet iedereen dit wist!
We zijn met een extra dimensie opnieuw krachtig met elkaar verbonden en lopen, nog steeds verbijsterd en geroerd, het kerkhof van Arlington af. Op weg naar een café voor een goeie borrel.
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.