jtemplate.ru - free extensions for joomla

 

 

Zo zie je - Agenda 

 

 

Cursus in bibliotheek Weert

'Schrijf met Esther: Creatief schrijven'

Vrijdagmiddagen van 13.30 - 16.00 uur

2023

29 sept. - 13 okt. - 27 okt. -

10 nov. -  24 nov. - 8 dec. 

Reservedata: 15 dec. & 12 jan.

Inschrijven via Agenda Bibliotheek Weert 

Sept. 23 - Schrijf met Esther: 'Creatief schrijven'' - informatie & aanmelden

 

 

Cursus in bibliotheek Weert

'Schrijf met Esther: Creatief schrijven'

Vrijdagmiddagen van 13.30 - 16.00 uur

2024

19 jan. - 2 febr. - 23 febr. -

8 mrt. -  22 mrt. - 5 apr.

Reservedata: 12 apr.

Inschrijven via Agenda Bibliotheek Weert 

Januari 24 - Schrijf met Esther: 'Creatief schrijven'' - informatie & aanmelden

 

Zo zie je...

Zo zie je het

Zo zie je jou

Zo zie je…

 

'Zeg Esther, wat is dat een vreemde bedrijfsnaam: Zo zie je? Wat zie ik dan?'

 

Jezelf, je ziet jezelf! Je ziet jouw wereld, je ziet verbindingen, je ziet zóveel!

 

Schrijven is zoveel meer dan een 'leuke' tekst op papier zetten. Onderliggend gebeurt vanalles. Of dat wat er gebeurt, ontstaat via een tekst vanuit je eigen leven of via een creatieve tekst: je gaat steeds méér zien.Vandaar: Zo zie je!

 

Het bijzondere vind ik dat ieder precies ziet wat voor hem of haar klopt.

 

Voor de één is dat de ontdekking welk soort schrijven het beste ligt, voor de ander is dat een ontdekkingstocht in het eigen leven. En zoveel meer...

 

En wat beslist gebeurt.... heel simpel maar oh zo belangrijk:

 

Je hebt 'gewoon' plezier!

 

Vaak is het een combinatie van dingen die gebeuren.

Altijd met als basis:

 

Schrijven vanuit je kracht

 

 

Steeds zul je het merken:

'Zo zie je'.

 
 

 

 



Zondagse soep en paaseitjes

 

 

"Alstublieft mevrouw", zegt de vriendelijke dorpsslager wanneer ik de winkel
verlaat en reikt me een tijdschrift aan.
"Misschien brengt het u op een idee voor Pasen".
Ik bedank hem netjes, maar de gedachte aan een 'vreetzaam' paasfeest zoals er ooit een vreedzaam kerstfeest was, maakt mijn dag niet mooier.
'Vreetzaam' en vreedzaam, één letter verschil, maar er achter zit een wereld van verschil.
Natuurlijk is het paasfeest met zijn tijd mee gegaan en is het vastentrommeltje met zijn plakkerige inhoud dat op eerste paasdag open mocht, nostalgie geworden.
Mijn twijfels over de klokken die vanuit Rome de paaseieren transporteerden zijn gebleven. De paashaas daarentegen is steeds creatiever geworden. Op koopzondagen strooit hij zich suf. En van wie zijn die eitjes?
Zelfs de paasliedjes evalueren mee.
Zo zong van de week onze kleindochter:
Palm Palm Pasen
Eikoerei
Over ene zondag
Dan hebben we een ei
Een ei is geen ei
Twee ei is een half ei
Drie ei is een paasei
En...vier geklutste eieren roerei hé oma?
EIKOEREI!

De vele mythes rondom dit feest vloeien in de loop der tijd door elkaar, maar het ei blijft overeind als symbool van wedergeboorte en vruchtbaarheid. Nieuw leven. Thuis gekomen gooi ik het vakmanschapsblad van de keurslager niet meteen in de oud papier doos maar blader er tijdens onze koffiepauze achteloos doorheen. En dan valt mijn oog op het artikel 'Stap voor stap soep maken met smaak' Dat is peanuts, dagelijkse kost voor mij. Al lezend passeren woorden als pinceren, assembleren, geleren de revue. Zo te lezen valt er nog heel wat te leren. En ja, ik geef toe, de zondagse soep van mijn moeder evenaren, dat valt niet mee. Of zit daar misschien de herinnering aan haar en dat hoogtepunt op zondag als een addertje onder het gras?
Het artikel maakt me in ieder geval duidelijk wat het geheim is van een goede soep. Ik vraag me af of dat met schrijven niet net zo is?
De mooiste herinneringen met veel liefde en geduld toevertrouwen aan het papier. De ideeën sudderen soms dagen in mijn hoofd. En dan tijdens onze schrijfsessies vloeien ze zomaar uit mijn pen. Stap voor stap een schrijfsel met smaak. Een helpende hand voor wat extra binding of iets meer diepgang zoals het mergpijpje dat bij de soep doet.
Zorgvuldig gekozen woorden als een bouquet garni vervolmaken het eindproduct. Wederom een mooie herinnering toegevoegd aan het 'receptenboek' van mijn leven. En Pasen wordt vooral gezellig dit jaar met veel eitjes en zondagse soep.

 

Tonny maart 2016

 

 

 

blog tonny Janssen

 
 
 
 

Worsteling

 



Met mijn winkelwagentje loop ik langs de schappen. Verdorie, ik ben mijn briefje vergeten, het ligt nog op het aanrecht. Mijn blik blijft hangen bij de krielaardappeltjes in de koeling. Niet doen, gebakken aardappeltjes zijn te vet. Maar als ik dan een pakje van 450 gram neem in plaats van 600 gram, dat scheelt weer. Het kleinere pakje verhuist naar de winkelwagen. Mijn blik glijdt langs de toetjes. Ik moet de magere yoghurt nemen, dat heb ik mij voorgenomen. Maar de eenpersoons puddinkjes met slagroom glimlachen naar me. Ik kies voor de middenweg: een pak vanilleyoghurt.

Toen ik acht jaar was, werd ik mollig. Aanvankelijk zag ik er schattig uit, maar al snel moest ik gaan letten op wat ik at. En met name op de hoeveelheden, ik at te veel. Ik had altijd honger. Mijn moeder zei steevast aan het einde van de maaltijd: Kom, iedereen nog een beetje, dan is de pan leeg. Ik wilde altijd nog wel een beetje, maar dan zei mijn vader: Eet niet zoveel, je wordt steeds dikker. Eten werd zo met tegenstrijdigheden omgeven en keuzes maken werd steeds moeilijker. Mijn ouders maakten vaak opmerkingen over mijn omvang, terwijl ik nu weet dat dit erg meeviel. Toen ik zestien was woog ik 63 kilo. Mijn vriendin van de Mulo had precies hetzelfde gewicht. We vonden onszelf te dik.

Welk vlees neemik bij de gebakken aardappeltjes? Gepaneerde kip vind ik het lekkerst,maar paneermeel zuigt de olie zo op bij het bakken en is daardoor nogal vet. Weet je het zeker? Nou ja, de laatste dagen at ik zo gezond dat het vandaag wel even mag. De gepaneerde kip verdwijnt in het winkelwagentje. Thuis liggen nog een paar tomaten, een komkommer erbij is genoeg. Daar maak ik een Griekse salade van, met zachte kaas en olijven. Ik neem ook nog een pakje groenteburgers mee. Het voelt goed om een paar keer per week geen vlees te eten, dat is gezond en ondersteunt de duurzaamheidsgedachte.

Op mijn zestiende had ik mijn eerste vriendje. Samen met hem sta ik op een aantal fotos. Ik zie er prima uit. En altijd die opmerkingen thuis over mijn gewicht. Mijn zelfvertrouwen over mijn uiterlijk daalde in die tijd tot het nulpunt. Op mijn achttiende ontmoette ik de man met wie ik zou gaan trouwen. Hij vond mij helemaal niet dik. Hij vond mij mooi. Inmiddels was ik totaal afhankelijk geworden van wat anderen vonden van en zeiden over mijn gewicht. Dat hij mij mooi vond was daarom heel belangrijk. Maar hij woog slechts 52 kilo. Hij kon alles eten en zoveel hij wilde, hij kwam niet aan. Als ik weer eens een paar kilo was aangekomen voelde ik mij naast hem vaak een olifant. Toen wij trouwden was ik eenentwintig, woog ik nog steeds 63 kilo en zag ik er goed uit.

Broodbeleg. Het beste zijn natuurlijk kipfilet en rookvlees, licht gezouten. Ik neem cervelaatworst (extra mager) en gegrilde ham. Dan leg ik het maar iets minder dik op het brood, dan is het toch nog goed. Ik aarzel bij de Franse kaasjes en bekijk een stukje van elke soort Brie. Allemaal 60+. Kan natuurlijk niet, nu ik zo goed met de 30+ bezig ben. Ik loop even langs de vitrine met gebak. Alleen maar om te kijken. Hier moet ik sterk zijn. Nee, ook geen halve vlaai. Ik loop door, trots dat ik het gebak heb weerstaan. Waarom doe ik mijzelf dit aan? Ik neem twee chocoladecroissants, dat mag.

Tijdens mijn huwelijk bleef mijn gewicht op en neer gaan, maar de extreem dunne echtgenoot naast mij gaf mij de eerste jaren de stimulans om redelijk op gewicht te blijven. Ik werkte als onderwijzeres en vijf jaar later ging ik studeren aan de universiteit in Utrecht. Mijn gewicht bleef schommelen, soms een beetje en dan weer was ik meerdere kilos zwaarder. Ik volgde het ene dieet na het andere, waarvan het Dr Atkins-dieet het meest succesvol was. Dat was een dieet dat vrijwel alleen uit eiwitten bestond en waarvan je snel afviel. Ik maakte er mijn eigen dieet van door groenten toe te voegen aan de eiwitten. Daardoor was het een stuk gezonder en viel ik toch af.

Zal ik een paar harde broodjes nemen? Die hebben wel meer calorieёn dan gewoon brood. Toch maar niet, neem maar een gewoon volkoren brood. Ik ben gek op soep. Het liefst maak ik zelf soep, maaltijdsoep. En daar dan een paar harde broodjes bij, heerlijk. Maar de laatste tijd aarzel ik als ik aan soep denk. Het is een gerecht met veel zout en dat is weer slecht voor de bloeddruk, die toch al te hoog is. Als ik een paar kilo afval gaat de bloeddruk όok naar beneden. Waarom dόe ik dat niet gewoon?

Rond mijn veertigste kwam ik meerdere kilos aan. Een paar jaar later bleek, dat de werking van mijn schildklier na een ontsteking was vertraagd en er te weinig schildklierhormoon werd geproduceerd. Hoe lang dat al zo was werd niet duidelijk. Nόg een paar jaar later werkte de schildklier helemaal niet meer. En een langzame en stilstaande schildklier zorgt voor een vertraagde stofwisseling en dus voor een groot risico op dik worden. Sindsdien draait mijn stofwisseling op medicijnen. Toen ik vierenveertig was besloot ik niet meer aan een relatie te beginnen. Ik was inmiddels gescheiden, woonde een aantal jaren samen en had bovendien een paar nare ervaringen met relaties achter de rug. En ik was graag alleen. Ik denk dat ik na dit besluit echt dikker werd. Het kon me niet meer zoveel schelen. En de niet werkende schildklier was een prima excuus.

Ik neem toch maar een pakje koekjes mee. Stel dat er iemand langskomt en ik niet eens een koekje kan presenteren bij de koffie. Dit is overmacht, je kunt niet zonder een koekje in huis. Ik zei wel eens tegen bezoek, dat ik alleen ontbijtkoek in huis had, maar die werd meteen beleefd afgeslagen. Het ergste is het als het pakje open is en de koekjes in de koektrommel liggen, omdat er iemand op bezoek is geweest. Dan is het net alsof de koektrommel leeft en mij roept.

Toen ik zesenvijftig was vond ik het welletjes en begon ik opnieuw te lijnen. Dit keer door gewoon gezond te eten en mijzelf een gezonde leefstijl aan te leren. Het lukte en in anderhalf jaar verloor ik vijfentwintig kilo. Ik was dolgelukkig. Door het langzame tempo waarin ik was afgevallen zou ik de gezonde leefstijl gemakkelijk kunnen volhouden. Dat werd tenminste algemeen aangenomen. Ik had er het vόlste vertrouwen in!

Toen overleed mijn vader. Ik was altijd al een emotie-eter. Nu lukte het mij niet meer de aandacht bij de gezonde leefstijl te houden. Binnen een jaar zaten de kilos er weer aan en meer. Nu ben ik drieёnzestig en nog steeds worstel ik met mijn gewicht. Vanwege mijn gezondheid moet ik eigenlijk afvallen. Ik kan de medicijnen tegen hoge bloeddruk niet verdragen, dus misschien is dat een stimulans om de gezonde leefstijl opnieuw in mijn leven in te voeren. In het verzorgingshuis zeggen medebewoners tegen mijn moeder, dat zij zon flinke dochter heeft. Ik ben achterdochtig en denk dat ze een dikke dochter bedoelen.

Ojee, de snackafdeling. Gelukkig kan ik inmiddels van de chips afblijven, wel na een jarenlange worsteling. Ik neem een zakje Japanse rijstzoutjes, die lijken minder calorieёn te bevatten. Ik weet dat het niet zozeer gaat om wat ik eet, maar om hoeveel ik daarvan eet. Wat maakt maat houden toch zo moeilijk? De diepvrieskasten met ijs. Oh, wat ben ik gek op ijs. Het is zomer en we hebben een hittegolf. Mag een mens dan een ijsje? Mijn lievelingsijs, roomijs met walnoten, is er niet meer. Ik neem Stracciatella-ijs en besluit geen slagroom te nemen. Dan doe ik er toch gewoon een scheutje koffielikeur op!


xxxx

Philo Franssen 25-07-2013

 

 

25
-
07
-2013
Philo Franssen

 

 

 

blog philo franssen


 


Gedicht 
Pantoum naar huis


 

naar huis

 


ik hoor, ze mag naar huis
zitje op de gang
uit-gerevalideerd
mijn tante knikt mij toe

zitje op de gang
je blijft hier ziek
mijn tante knikt mij toe
lijf en haar zo dun

je blijft hier ziek
hoe moet het thuis
lijf en haar zo dun
glazen huid zo wit

hoe moet het thuis
mens-zijn is ver weg
glazen huid zo wit
hoofd en handen trillen

mens-zijn is ver weg
uit-gerevalideerd
hoofd en handen trillen
ik hoor, ze mag naar huis

 

 

Philo Franssen 


06-07-2014 

 

 

Een Pantoum Een dichtvorm die ook wel een Tibetaans of Maleisisch vers wordt genoemd en waarin sommige regels worden herhaald. 

 

 

blog philo franssen


 

onderweg

 

 

ze hebben
de eenzaamheid
meer lief
dan elkaar

lucht trilt boven
zinderend zand
beelden verschijnen
voor bedrogen ogen

stormen slaan
richting aan
stukken tot een
nieuw landschap

van binnen dooft
het gesprek tot
die ene stem
die ze zoeken

ze hebben
de eenzaamheid
meer lief
dan elkaar

 

08
 
 
-2014

 

Philo Frans

08-12-2014
Philo Franssen 

 

 

blog philo franssen


 


Anekdotes uit het kostschoolleven

 

 

Een wapperende non fietst diagonaal over het plein, half gebogen over het stuur. Wil en ik duiken onder de tafel die voor het raam staat. We hebben voor de zoveelste keer geluk. Op mijn vrije middag heb ik met mijn vriendje afgesproken in een café. Ik mag wel naar buiten, maar ik voel haarfijn aan dat je vriendje ontvangen op de vrije woensdagmiddag toch niet van mij wordt verwacht. Mijn vriendinnen steunen mij en vinden het erg spannend. Bovendien vinden ze Wil leuk, de basgitarist van de band, die zomaar een uur heen en een uur terugfietst om zijn vriendinnetje te zien. Dat wil iedereen wel.

 

Ik zit op kostschool bij de zusters Ursulinen in Echt. Ik ben 16 en zit in het eerste jaar van de Kweekschool. Het vriendje is een van de redenen dat mijn ouders mij naar kostschool hebben gestuurd. Het moet afgelopen zijn, over en uit. Maar de verliefdheid is te heftig om zomaar over te verklaren.
Elke dag ontvang ik een brief van hem, niemand die het merkt. En elke dag schrijf ik hem een brief terug. De geur van zijn brieven brengt heftige emoties boven en ik herken zijn handschrift onmiddellijk.
s Nachts leg ik de brieven onder mijn kussen en s morgens stop ik ze weg.

 

Het valt niet mee om een privémoment te vinden om de nieuwe brief te lezen of een privéplekje om de brieven te verstoppen. We slapen allemaal apart in een zogenaamde chambrette, een kamertje als een cel, inclusief de soberheid. De kamertjes hebben dunne houten wanden en zitten aan elkaar vast. We hebben een gezamenlijk plafond, zodat we alle geluiden van elkaar kunnen horen. Voordat het licht uitgaat, komt de zaalnon langs, kijkt bij iedereen apart door het gordijn naar binnen of alles in orde is en wenst ons welterusten. Tegen elkaar zeggen wij dat ze naar binnen kijkt om te controleren of de handen wel boven de dekens liggen. Hier wordt elke keer om gelachen, maar ik begrijp het grapje niet.Alleen op woensdagmiddag mogen we naar buiten. Dat betekent, dat we de kloostermuren mogen verruilen voor een wandeling door het dorp. Gedurende de rest van de week wonen en leven we met en als de nonnen. Over het algemeen is iedereen braaf en doet precies wat van ons wordt verwacht, maar niet altijd.

 

De meisjes die dit willen en die toestemming krijgen van hun ouders, mogen op dansles. Dat hoort bij een goede opvoeding. De jongens van het dorp zitten ook op de dansles, compleet met zweethanden en een natte rug. Maar toch wordt de avond wel eens wat later afgesloten dan de poort van het klooster open is. En die poort is erg hoog en lange ijzeren pinnen steken de lucht in. Als we bovenop die pinnen zijn geklauterd, onder gedempte aanmoediging van de jongens, moeten we aan de andere kant naar beneden springen. Dat is het gevaarlijkste. Voorzichtig gaan we vervolgens naar binnen, zodat de non die dienst heeft ons niet ziet. Daarvoor hebben we een handlanger, die ons naar binnen loodst. Het gaat altijd goed. 

 

Maar het gaat ook af en toe fout. Zo is roken een heet hangijzer. Als je wordt ontdekt word je flink gestraft. Met een stel meiden gaan we op een middag na de studietijd naar een van de badkamers. We denken dat we wel een sigaretje kunnen roken als we het raam open zetten. We geven de sigaret aan elkaar door en roken om beurten. Het rinkelende geluid van het brandalarm is overweldigend. Binnen een mum van tijd staaner wel vijf nonnen om ons heen, we hebben geen tijd om te verdwijnen. We krijgen natuurlijk straf, maar het gevoel van vrijheid en victorie is groot.

 

 

 

XXXXX

 

 

 

blog philo franssen


 





Esther van der WerfIMG 5733zoziejeEsther van der WerfIMG 5751zozieje

Schrijven in de natuur.

 

We verzamelen ons deze ochtend bij  manege Venhof in Herkenbosch.

Een uitnodigende locatie in het Meinweggebied bij Roermond.

Zeven schrijflustigen hebben zich gemeld bij Esther. En ja, ze houden ook van wandelen.

Na een korte uitleg over schrijven in de natuur en hoe inspirerend dat kan zijn, gaan we op pad.

Op enkele A-viertjes kunnen we tijdens de ingelaste  korte pauzes onze inspiratie en waarnemingen kwijt.

Op deze observatieplaatsen laten we onze zintuigen extra werken en ervaren wat die met ons doen.

Er ontstaan mooie vergelijkingen.

We genieten met volle teugen en ja, de natuur werkt voor ieder van ons inspirerend.

Na ongeveer een uur nestelen we ons in de zon op het terras van de manege. Er is heerlijke koffie en chocomel. We wisselen onze ervaringen uit. De sfeer is goed.

Na een korte pauze weer aan het werk.

Esther vraagt ons nog eens door onze aantekeningen te ’ wandelen’ en daarna in tien minuten een intuïtieve tekst te schrijven. Niet denken aan fictie of juist non-fictie. Gewoon wat er in je opkomt.

We vallen van de ene in de andere verbazing wanneer we ons resultaat vrijwillig aan elkaar voor lezen.

Niets moet alles mag. Het is jouw ervaring en jij beslist wat je er mee doet.

Heerlijk om op zo’n gewone dag eens in de huid van een dier te kruipen of  de natuur eens vanuit een ander perspectief te aanschouwen.

Dat schrijfervaring niet perse nodig is wordt al gauw duidelijk.

Een schat aan mooie teksten en notities verzameld op deze eerste echte lentedag. Daar kunnen nog heel wat mooie schrijfsels uit voortvloeien.

Dat schrijven verbindend werkt is voor mij overduidelijk.

 

Schrijven in de natuur, voor herhaling vatbaar.

 

TJ 13-3-2017

 

 



 

De Glimlach van herinnering - Workshop

 

'Zeg Esther, hoezo een workshop om te schrijven over overleden mensen? Dat is toch mosterd na de maaltijd.'

Ik moest grinniken over deze opmerking want wat mij betreft is de maaltijd van een vriendschap of familieband na de dood niet voorbij. En ik denk dat velen met mij, dat zo voelen.

Maar ja, ergens klopt de stelling ook weer wel. Ik zou nog zo graag vragen stellen, praten over hoe dingen waren. Wat zou ik mijn opa nog graag vragen over de dingen die hij meemaakte in Kevelaer waar hij in de oorlogsjaren als Nederlandse man te werk gesteld was. En mijn moeder zou ik willen vragen hoe dat was om na je huwelijk verplicht te moeten stoppen met werken. Opgeleid als verpleegkundige aan de kant gezet omdat ze trouwde. Voor mij in deze tijd een zeer vreemde gedachte. In 1966 ging dat zo. Pff en nog zoveel meer te vragen...
Vragen stellen gaat niet meer, praten is een eenrichtings-verkeer geworden als iemand die je lief hebt er niet meer is.

Herinneren en die herinneringen in woorden vastleggen kan nog wel. En dat helpt, dat helpt ordenen, dat helpt vasthouden waar je moet loslaten, dat geeft troost. Ook al is het 'live' gedeelte voorbij, de band is niet weg.
Schrijven is zoveel meer dan woorden tot een mooie tekst weven. En daarom is het zo fijn om ook na de dood nog over iemand die je lief hebt te blijven schrijven. Daarom doe ik dat en daarom wil ik daar ook anderen bij helpen. 
De glimlach blijven vangen. Altijd de glimlach vasthouden. 
De mosterd is ook na de maaltijd nog zeer de moeite waard!

 

 



 

'Ohh nee dat durf ik niet!' 'Mijn tekst was nog niet af' ' Het is niks geworden' 'Ik lees dit niet voor, het is flut' Deze reacties hoor ik vaak in de eerste les van een nieuwe schrijfcursus. Het is ook even wennen dat je weer mag spélen. Spelen met woorden, het is nodig om tot iets te komen. Ik help je daarbij. Ik leer je dat spelen. Wat je schrijft in de les is ALTIJD goed. Iedereen in de les zit met ditzelfde probleem. Een tekst kan niet direct perfect zijn. En dat hoeft ook niet. Je leert stapsgewijs en in ongedwongen sfeer de fases van het schrijven kennen.
En ja: het kan eng lijken: je teksten voorlezen aan je medecursisten. Voorlezen in de les en zo met de ander je teksten delen, mág, het hoeft niet! Toch maak ik zelden mee dat een cursist gebruik maakt van de mogelijkheid om 'ik pas' te zeggen. Dat komt doordat je snel ervaart hoe fijn het is om je tekst te delen, te horen hoe jouw woorden op een ander overkomen, wat ze 'doen' met die ander. In een groep les hebben, heeft als grote voordeel dat je elkaars teksten en vragen mee mag maken. Je deelt in elkaars leerproces. 
Als je schrijfdocent zorg ik ervoor dat elke keer duidelijk is op welke punten we elkaar feedback geven en dat je 'ik pas' mag zeggen, zonder verdere uitleg.

 

Op de foto zie je een groep cursisten in de bibliotheek Ligne van Sittard. (Met dank aan deze cursisten voor hun goedkeuring dat ik deze foto mag plaatsen)

PS Nosce te ipsum -> Ken jezelf.

 
 
Esther van der Werf- Bieb Sittard groep-zozieje
 



 


Schrijven om te helen    

krantartikel k

 

Artikel Dagblad de limburger 4 november 2015 

 

 


 

FACEBOOK Recensies

Audrey Bonekamp Tilmans heeft Zo zie je met Esther beoordeeld — 5 sterren

 

Toeval bestaat niet, zeggen ze! Mijn oog viel op een schrijverscursus in de Domijnen Sittard, verzorgd door Esther. In mijn hoofd spookte vaker de gedachten; " hoe zou je nu een boek moeten schrijven of verhalen?? Ik heb dan ook geen seconde geaarzeld en me stante pede opgegeven. 
In een kleine, enorm gezellige setting zitten we met een groep van elf enthousiastelingen bijeen. Esther reikt ons door middel van korte theorieën, voorbeelden en oefeningen handvatten aan hoe een verhaal te schrijven. De oefeningen zijn ook voor een beginneling zoals ik goed te doen en zoals Esther het zelf verwoord ' schrijven kan iedereen.....op zijn eigen wijze!
De oefeningen prikkelen mijn fantasie enorm en ik doe mijn "huiswerk" dan ook met een smile van oor tot oor. 
Alles is vrijblijvend, je mag, maar hoeft niet je pennenvruchten met de anderen delen. Dit doen we in kleine groepjes en dit zorgt voor een lach maar soms ook een traan van ontroering.
Kortom, ik ben heel blij dat ik dit "avontuur" ben ingestapt. Onze groep is zo enthousiast dat we alle elf (!) samen met Esther doorgaan. Dat zegt genoeg, is mijn mening.
  

 
Josee Stienen heeft Zo zie je met Esther beoordeeld — 5 sterren
Ik heb met veel voldoening diverse schrijfochtenden en workshops bij Esther mogen volgen. Haar kracht is om je steeds vanuit een andere invalshoek te inspireren tot schrijven. Zij creëert een vertrouwenwekkende sfeer, waardoor je, zonder remmingen, gevoelens, gedachten en belevenissen aan het papier toevertrouwt en meestal ook wilt delen met de overige deelnemers. Wil je (leren) schrijven, beveel ik Esther van harte aan.
 
 
Lisa Naus heeft Zo zie je met Esther beoordeeld — 5 sterren
SCHRIJVEN OP LOCATIE
Misschien werd er door sommigen met enige huiver aan de workshop begonnen, bang om fouten te maken. Esther kon ons geruststellen: niets moest, alles mocht. We begonnen met een ontspannend spel. Door middel van haar vragen, slechts met “ja” of “nee” te beantwoorden, splitste de groep zich al doende op en leerden we elkaar nog beter kennen. Daarna de opdracht, tien dingen noteren die jou blij maken; voor sommigen al wat lastig. Vervolgens tien regels over één onderdeel, en vervolgens noteren wat echt bij jouw persoon hoort. Dat kwam al wat dichterbij, zeker toen we hieruit iets moesten kiezen dat volgens ons extra aandacht verdiende. Vijf minuten erover schrijven zonder te stoppen, dat was lang! Ten slotte werden de kernwoorden eruit gepikt en onder elkaar gezet volgens de formule: een woord – twee – drie – vier – een. Esther legde uit dat we nu een elfje, een dichtvorm uit elf woorden, hadden gemaakt. Na deze poëtische uitbarsting een oefening in het maken van een woorden-web (een soort vrije associatie). Tot slot onszelf zo uitvoerig mogelijk beschrijven; niet gemakkelijk, soms confronterend, wel heel leerzaam. 
Verrassend hoe bij deze workshop tot uiting kwam, wat het leven ons gebracht en geleerd heeft, en ook dingen naar boven bracht van welke we ons voorheen misschien niet zo bewust waren. Met dank aan Esther, die dit proces op haar unieke manier wist te begeleiden!
 
 
 

__________________________________________